ساکای هنگام تحقیق درباره مواد حافظ محیط زیست که جایگزین بتون مبتنی بر سیمان می شود، این فناوری را توسعه داد. او نخست راهی برای ساخت سیمان به وسیله قرار دادن ذرات چوب در معرض فشرده سازی حرارتی ایجاد کرد. فرایند ۳ مرحله ای خشک کردن، فشرده سازی حرارتی و متراکم سازی با استفاده از میکسرها و کومپرسورهای ساده ای انجام شد که محققان از وب سایت های آنلاین خریده بودند.
ساکای و ماچیدا (شاگردش) تصمیم گرفتند همین کار را با استفاده از دور ریز غذا انجام دهند. تلاش های پیشین برای تولید سیمان با استفاده از دور ریز زباله نیازمند آن بود که پلاستیک نیز ترکیب شود تا مواد بهم بچسبند.
آنها پس از ماه ها تلاش و شکست متوجه شدند می توان با تنظیم دما و فشار در سیمان حالت چسبندگی ایجاد کرد. چالش برانگیزترین قسمت آن بود که هرنوع از زباله غذایی نیازمند حرارت و فشار مختلفی بود.
ساکای و ماچیدا با استفاده از برگ های چای، پوست پرتقال و پیاز، تفاله قهوه، کلم چینی و حتی دور ریزهای غذا، سیمان ساختند. آنها متوجه شدند که می توان رنگ، عطر و طعم سیمان را با تنظیم طعم دهنده ها و چاشنی ها در مخلوط، جذاب کرد. برای خوردن این سیمان فرد باید آن را به قطعات کوچکتر خرد کند و بجوشاند.
همچنین برای ضد آب شدن سیمان و محافظت از آن در برابر گزند جوندگان، محصول باید با لاک ژاپنی پوشانده شود.
